Kancelaria Prawno-Patentowa Jarzynka i Wspólnicy.

Opłaty za rejestrację wzoru przemysłowego

Niewątpliwie posiadanie prawa z rejestracji na opracowany przez siebie wzór przemysłowy stanowi bardzo dobre zabezpieczenie przed potencjalnymi konkurentami chcącymi powielać ciekawe rozwiązania, jednak aby owa ochrona obowiązywała, uprawniony podmiot zobowiązany jest do uiszczania opłat za okres ochronny. Brak takiej opłaty może mieć bardzo negatywne skutki, o których przekonała się skarżąca w opisywanym poniżej wyroku.

Decyzją z listopada 2004 roku Urząd Patentowy RP przyznał uprawnionej M.K. prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Kaseta do rolet". Warunkiem uzyskania prawa było uiszczenie opłaty w wysokości 400 złotych za pierwszy okres ochrony rozpoczynający się dnia 11 maja 2004 roku i obejmujący pierwsze 5 lat ochrony.

Kolejno, w czerwcu 2011 roku uprawniona wystąpiła do Urzędu Patentowego RP o przywrócenie terminu do wniesienia opłaty za drugi okres ochrony przysługującego jej wzoru przemysłowego oraz uiściła m.in. zaległą opłatę za drugi, pięcioletni okres ochrony wraz z opłatą dodatkową w wysokości 30% opłaty należnej. W uzasadnieniu wskazano, iż to nie uprawniona jest winna opóźnienia w płatności, bowiem nie miała ona na to żadnego wpływu. Jak wskazała, to pełnomocnik zajmował się sprawami wzorów przemysłowych, jednak zmarł, przez co uprawniona nie posiadała wówczas informacji aby którakolwiek z opłat nie została uiszczona, jak również o tym, że trzeba dokonać kolejnej opłaty. Ona jako mocodawca ograniczała się wyłącznie do dokonywania przelewów wskazywanych jej przez pełnomocnika. Dodatkowo, uprawniona wskazała, że jej kolejny pełnomocnik, który tymczasowo reprezentował jej interesy przed Urzędem Patentowym RP również nie wykonał ciążących na nim obowiązków i nie poinformował jej o terminie do uiszczenia opłaty za kolejny okres ochrony, co skutkowało rezygnacją z jego usług.

Postanowieniem z listopada 2014 roku Urząd Patentowy RP odmówił M. K. przywrócenia terminu do uiszczenia opłaty za drugi, pięcioletni okres udzielonej na jej rzecz ochrony wzoru przemysłowego pt. "Kaseta do rolet", a następnie postanowieniem z czerwca 2015 roku utrzymał w mocy wcześniejsze postanowienie.

W uzasadnieniu ostatniego postanowienia Urząd Patentowy RP wskazał, iż w myśl zasady z art. 224 ust. 2 PWP opłaty za dalsze okresy ochrony powinny być uiszczane z góry, nie później niż w dniu, w którym upływa poprzedni okres ochrony. Wyjątkowo opłaty takie mogą być uiszczane w ciągu 6 miesięcy po upływie powyższego terminu, przy równoczesnym uiszczeniu opłaty dodatkowej w wysokości 30% opłaty należnej. Niezależnie od tego, owy dodatkowy termin na podstawie art. 224 ust. 4 zd. 2 PWP nie podlega przywróceniu. Idąc dalej, organ wskazał, iż pierwotny, ostateczny termin do uiszczenia opłaty okresowej za kolejny – drugi, pięcioletni, okres ochrony upływał w dniu 11 maja 2009 roku. Biorąc jednak pod uwagę w/w przepis, opłata za następny, drugi okres ochrony tego wzoru wraz z opłatą dodatkową w wysokości 30% opłaty należnej mogła być przez uprawnioną wniesiona w terminie 6 miesięcy, tj. do dnia 12 listopada 2009 roku, co jednak nie nastąpiło. Uprawniona wniosła ową opłatę wraz z opłatą dodatkową w dniu 27 czerwca 2011 roku, tj. po dopuszczalnym terminie. Na potwierdzenie stanowiska, że w/w termin nie podlega przywróceniu bez względu na przyczyny uchybienia Urząd Patentowy przywołał wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 listopada 2011 roku, sygn. akt VI SA/WA 237/06 i z 31 października 2006 roku, sygn. akt VI SA/WA 243/06.

Nie zgadzając się z takim rozstrzygnięciem, M.K. zaskarżyła w/w postanowienie do WSA w Warszawie zarzucając naruszenie art. 243 ust. 1 i 6 PWP poprzez jego niezastosowanie z uwagi na zaistnienie w sprawie nadzwyczajnych okoliczności i nieprzywrócenie żądanego terminu oraz art. 12 KPA poprzez naruszenie zasady szybkości postępowania – tj. prowadzenie tego postępowania przez 3 lata. W rezultacie skarżąca wniosła o o uchylenie obu postanowień i przywrócenie żądanego przez nią terminu, ewentualnie o przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę wskazał, iż z przepisów art. 224 ust. 1, 2 i 4 PWP nie wynika aby ustawa dopuszczała przywrócenie terminu podstawowego do uiszczenia opłaty za okres ochrony wzoru przemysłowego. Kolejno, WSA stwierdził, iż analizując w/w przepisy wskazać należy, że "podmioty które nie uiściły opłaty okresowej w terminie podstawowym, mogą uniknąć skutków związanych z niedopełnieniem tego obowiązku (art. 90 ust. 1 pkt 3), wnosząc opłatę w terminie dodatkowym. Tym samym termin dodatkowy do uiszczenia opłaty, przewidziany w art. 224 ust. 4 PWP spełnia funkcję podobną do instytucji przywrócenia terminu podstawowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2007 roku sygn. akt II GSK 304/06, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 201 roku, w sprawie sygn. akt II GSK 405/10, Lex nr 992380).". Tym samym zgodzić się należało z argumentacją Urzędu Patentowego RP.

Ponadto, w takiej sytuacji jedynym środkiem prawnym umożliwiającym uprawnionej uchylenie się od negatywnych konsekwencji uchybienia terminu do wniesienia corocznych opłat za ochronę jest – zgodnie z art. 243 ust. 6 PWP powołanie się na okoliczności o charakterze nadzwyczajnym, przy wystąpieniu których dochowanie terminu stało się niemożliwe. Jednak w tym kontekście organ wypowiedział się w treści zaskarżonego postanowienia, gdzie wskazał, iż sprawa zawieszenia biegu terminu do uiszczenia opłat za drugi okres ochrony wzoru przemysłowego z powodu nadzwyczajnych okoliczności zostanie rozpoznana przez Urząd Patentowy RP w odrębnym postępowaniu. Z kolei zarzut naruszenia art. 12 KPA pozostaje bez wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 roku (VI SA/Wa 1998/15) oddalił skargę w całości.

Napisano piątek, 10 sierpień 2018 15:23
Christian Louboutin wygrał podeszwy

Pomimo faktu, że niniejszy artykuł nie jest stricte o wzorze przemysłowym – warto poruszyć kwestię będącą przedmiotem sprawy, gdyż z uwagi na swój charakter, niewątpliwie mogłaby stanowić znany i rozpoznawalny na całym świecie wzór przemysłowy. Mianowicie chodzi o znane buty z charakterystyczną czerwoną podeszwą Christiana Louboutina.

Spór zaczął się w 2012 roku kiedy to holenderska spółka Van Haren wprowadziła na rynek buty na wysokich obcasach z charakterystyczną czerwoną podeszwą. Sprawa nie mogła zostać potraktowana obojętnie przez Christiana Louboutina, z uwagi na fakt, iż był on uprawnionym do znaku towarowego zarejestrowanego w Urzędzie Własności Intelektualnej Państw Beneluksu. Przedmiotowy znak został zarejestrowany i opisany w następujący sposób: „Znak towarowy utworzono z koloru czerwonego (Pantone 18‑1663TP) naniesionego na podeszwę buta zgodnie z przedstawieniem (kontur buta nie stanowi części znaku towarowego, lecz służy wyłącznie uwidocznieniu umiejscowienia znaku towarowego)”, co niewątpliwie było zbieżne z ofertą holenderskiej spółki.

W dniu 10 kwietnia 2013 roku dokonano zmian w zgłoszeniu spornego znaku towarowego poprzez ograniczenie zakresu ochrony przyznanej przez ten znak towarowy do „obuwia na wysokich obcasach (z wyjątkiem obuwia ortopedycznego)”.

Z uwagi na zaistniałą sytuację, w dniu 27 maja 2013 roku przeciwko spółce Van Haren zostało wystosowane powództwo o naruszenie prawa ochronnego na w/w znak towarowy. Dnia 17 lipca 2013 roku sąd wydał wyrok zaoczny, w którym częściowo uwzględnił powództwo Christiana Louboutina. Holenderska spóła w odpowiedzi wniosła o unieważnienie spornego znaku z uwagi na fakt, iż prawo europejskie niejako zakazuje objęcia ochroną kształtów, jeżeli znacznie zwiększa to wartość produktu.

Sprawą zajmował się sąd rejonowy w Hadze, który finalnie zawiesił postępowanie i zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym „Czy pojęcie kształtu w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. e) ppkt (iii) dyrektywy [2008/95] (w wersjach językowych niemieckiej, angielskiej i francuskiej [tej dyrektywy], odpowiednio: Form, shape i forme) jest ograniczone do trójwymiarowych cech towaru, takich jak (przedstawione trójwymiarowo) kontury, rozmiar i objętość towaru, czy też przepis ten dotyczy także innych (niż trójwymiarowe) cech towaru, takich jak kolor?”.

W lutym 2018 roku wydawało się, że Christian Louboutin przegra spór, a to za sprawą Rzecznika Generalnego ETS, który w opinii wskazał, że odmowa zarejestrowania kombinacji koloru i kształtu jako znaku towarowego jest dopuszczalna.

Jednak w dniu 12 czerwca 2018 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok (C‑163/16), w którym stwierdził, iż wobec braku w dyrektywie 2008/95 jakiejkolwiek definicji pojęcia „kształtu”, określenia znaczenia i zakresu tego terminu należy – w myśl utrwalonego orzecznictwa Trybunału – dokonać zgodnie z jego zwykłym znaczeniem w języku potocznym, przy jednoczesnym uwzględnieniu kontekstu, w którym pojęcie to zostało użyte, a także celów uregulowania, którego jest ono częścią (zob. analogicznie wyrok z dnia 3 września 2014 r., Deckmyn i Vrijheidsfonds, C‑201/13, EU:C:2014:2132, pkt 19). Trybunał podkreślił, że o ile jest prawdą, że kształt towaru lub części towaru odgrywa rolę przy wyodrębnieniu koloru w przestrzeni, o tyle nie można jednak stwierdzić, że oznaczenie jest tworzone przez ten kształt, gdy zgłoszenie znaku towarowego ma na celu ochronę nie tyle tego kształtu, ile jedynie zastosowania danego koloru w szczególnym umiejscowieniu na wspomnianym towarze. W rezultacie, odpowiadając na pytanie prejudycjalne Trybunał wskazał, że "artykuł 3 ust. 1 lit. e) ppkt (iii) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że oznaczenie przedstawiające kolor naniesiony na podeszwę buta na wysokim obcasie, takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, nie składa się wyłącznie z „kształtu” w rozumieniu tego przepisu.".

Co oznacza owy wyrok? To, że Christian Louboutin może i mógł zarejestrować swoje charakterystyczne czerwone podeszwy jako znak towarowy. Jednak nim spór oficjalnie dobiegnie końca - sprawa musi wrócić do sądu rejonowego w Hadze, który w tym wypadku musi liczyć się z powyższym wyrokiem Trybunału. Taki finał należy niewątpliwie uznać za sukces Louboutina, który od dzisiaj może skutecznie przeciwstawiać się swoim naśladowcom.

Napisano środa, 01 sierpień 2018 10:26
Niemcy vs. sitko

Niemiecka spółka Mesche GmbH z siedzibą w Plettenberg w dniu 26 kwietnia 2012 roku wystąpiła do Urzędu Patentowego RP o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "Sitko do filtracji ciekłego aluminium" z pierwszeństwem od dnia 7 lipca 2008 roku, przysługującego uprawnionemu przedsiębiorcy L. K. Zdaniem niemieckiego podmiotu sporny wzór był sprzedawany i używany w branży przed datą pierwszeństwa, w związku z czym nie spełnia cech nowości i indywidualnego charakteru. Interes prawny wnioskodawca wywodził z faktu, że prawo z rejestracji spornego wzoru przemysłowego ogranicza działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji produkowanych przez niego sitek do filtracji ciekłego aluminium.

W odpowiedzi na wniosek uprawniony L. K. wniósł o jego oddalenie i podniósł, że dowody załączone do wniosku nie potwierdzają daty pierwszeństwa i nie udowadniają okoliczności, na jakie powołuje się niemiecka spółka, jak również zostały wytworzone za pomocą wysokiej techniki drukarskiej. Uprawniony przyznał, że na rynku istniały wzory sitek tzw. sombrero, jednak żadne z nich nie miały cech spornego wzoru.

Decyzją z września 2014 roku, Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "Sitko do filtracji ciekłego aluminium". W uzasadnieniu wskazano, iż sporny wzór nie spełniał wymogu indywidualnego charakteru, co miało związek z faktem, iż ogólne wrażenie jakie wywołuje on na zorientowanym użytkowniku nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez inny wzór, który był publicznie udostępniony przed datą pierwszeństwa spornego wzoru. Potwierdza to m.in. załączony rachunek z czerwca 2005 roku, który odnosi się do sitek w kształcie sombrero. Zdaniem organu wskazywane przez uprawnionego różnice między przeciwstawnymi wzorami nie mogły wpłynąć ogólnie wrażenie, bowiem uprawniony sam przyznał, iż na rynku występowały sitka w kształcie sombrero i nie wskazał on odmiennych istotnych cech obu wzorów. Także złożone przez uprawnionego oświadczenie o różnicy w kształcie jest sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. Powyższe okoliczności potwierdzają zatem, iż sporny wzór przemysłowy nie charakteryzował się cechą nowości i indywidualnego charakteru.

Decyzja organu została przez uprawnionego zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zdaniem sądu ocena materiału dowodowego przez Urząd Patentowy RP nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Także zarzuty dotyczące kwestionowania autentyczności załączonego przez wnioskodawcę rysunku nie zostały w żaden sposób poparte przeciwnymi dowodami. Tym samym, przedstawione w toku sprawy dowody potwierdzają, iż sporny wzór był przed datą pierwszeństwa publicznie udostępniony. Także przeciwstawione sobie wzory są zdaniem sądu niemal identyczne. Sąd poparł także ustaloną przez Urząd Patentowy RP definicję zorientowanego użytkownika, którym w tym wypadku jest osoba, która używa sitek do filtracji ciekłego aluminium w trakcie obsługi maszyny do filtracji ciekłego aluminium. Tym samym, WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2015 roku oddalił skargę L. K.

Uprawniony ponownie nie zgadzając się z zapadłym rozstrzygnięciem, wniósł skargę kasacyjną do NSA zaskarżając wyrok sądu I instancji w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Główne zarzuty dotyczyły naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (art. 102 i art 104 PWP) oraz naruszenia przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

NSA rozpoznając sprawę w gruncie rzeczy zgodził się ze stanowiskiem Urzędu Patentowego RP oraz WSA w Warszawie, podkreślając przy tym, iż analiza spełniania przez wzór indywidualnego charakteru dokonana może być tylko i wyłącznie w oparciu o te ujawnione w opisie i na rysunku cechy, które odróżniają wzór od innych. Tym samym, porównanie w toku sprawy wyłącznie cech widocznych w trakcie używania produktów wytworzonych ze spornego wzoru jest prawidłowe. Dodatkowo, zdaniem sądu wnioskodawca przedstawił dowody wystarczające do tego, aby wykazać wcześniejsze używanie spornego wzoru. Z powszechnego orzecznictwa sądu administracyjnych wynika wprost, że dowodami wcześniejszego publicznego udostępnienia przeciwstawionego wzoru poprzez jego wprowadzenie do obrotu mogą być faktury oznaczone datą sprzedaży produktów, w których zastosowano identyczny wzór w porównaniu ze spornym wzorem (m.in. wyrok NSA z 3 listopada 2003 roku, sygn. akt II S.A. 2492/02, wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012 roku, sygn. akt II GSK 76/11). Odnosząc się zaś do pozostałych zarzutów, NSA wskazał, że skarżąca nie wykazała ich wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, a tym samym nie podlegały one rozpoznania.

Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 marca 2018 roku (II GSK 1274/16) oddalił skargę kasacyjną.

Napisano niedziela, 15 lipiec 2018 17:36
Niefortunna porcelana

Polska spółka akcyjna wniosła do Sądu Okręgowego w Warszawie m.in. o zasądzenie od konkurencyjnej spółki z o. o. konkretnej kwoty z odsetkami ustawowymi za czas od dnia 1 marca 2007 roku do dnia zapłaty, nakazanie pozwanej zaniechania naruszeń praw powódki do przysługujących jej wzorów wspólnotowych poprzez zaprzestanie importowania, używania i wprowadzania do obrotu zestawów filiżanek ze spodkami pod nazwą V., jak również o nakazanie pozwanej usunięcia skutków dokonanych naruszeń przez wycofanie wprowadzonych dotychczas do obrotu zestawów filiżanek wraz ze spodkami, stanowiących kopie spornych wzorów wspólnotowych. W uzasadnieniu wskazano, że powódka prowadzi działalność produkcyjną i handlową artykułów z porcelany, przy czym jej fabryka jest jedną z największych oraz najnowocześniejszych w Polsce. W jej ofercie można znaleźć m.in. porcelanowe zestawy - filiżanka i spodek V., których charakterystyczny, oryginalny kształt jest przedmiotem ochrony przez sporne wzory przemysłowe. Z kolei pozwana spółka prowadzi sieć handlową, która obejmuje ponad sto sklepów w Polsce. W swojej działalności pozwana spółka wykorzystuje w/w wzory przemysłowe powódki i bezprawnie wprowadza do obrotu kopie zestawów V. Dodatkowo, pozwana przyznała powódce, iż narusza przysługujące jej prawa z rejestracji, przeprosiła oraz zadeklarowała wolę utylizacji kwestionowanych produktów i zaprzestania ich oferowania, co jednak nigdy nie nastąpiło.

W odpowiedzi pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa zarzucając przy tym, że żądania są nieusprawiedliwione co do zasady i nieudowodnione co do wysokości. Ponadto, zdaniem spółki sporne wzory są nieważne. Dodatkowo, pozwana wystąpiła z pozwem wzajemnym o unieważnienie spornych wzorów wspólnotowych, zarejestrowanych na rzecz powódki wskazując, iż te nie spełniają przesłanek nowości i indywidualnego charakteru. W uzasadnieniu wskazano, że sprzedawany przez pozwaną zestaw był publicznie ujawniony już w marcu 2003 roku, a od dnia 4 marca 2003 roku był produkowany w C. i wprowadzany do obrotu, także na terytorium Unii Europejskiej. Na poparcie swoich twierdzeń spółka dołączyła dowody z dokumentów, w tym z dokumentacji technicznej producenta.

Powódka nie złożyła odpowiedzi na pozew wzajemny.

Sąd rozpoznając sprawę wskazał, iż powódka sporny wzór zgłosiła do OHIM (obecnie EUIPO) w dniu 5 sierpnia 2004 roku, jednak nie był on nowy, jak również nie miał indywidualnego charakteru, co warunkuje jego ważność. Sąd wskazał, iż wzór przedstawia filiżankę widzianą jedynie z góry i z dołu, nie pozwalając na dokonanie pełnego, całościowego oglądu, określenia kształtu i wysokości filiżanki oraz kształtu uszka. Dokonując oceny wzoru w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy sąd wskazał, iż cechy jakie zostały zarejestrowane nie odznaczają się indywidualnym charakterem i były publicznie jawne przed dniem zgłoszenia spornego wzoru. Dodatkowo, nie wywołują one odmiennego ogólnego wrażenia na zorientowanym użytkowniku niż inne filiżanki powszechnie dostępne na rynku. Jak zostało wykazane, taki sam wzór został w marcu 2003 roku opracowany dla produktów chińskiej fabryki, a następnie został ujawniony publicznie.

Kolejno, sąd wskazał, że zorientowanym użytkownikiem w realiach niniejszej sprawy jest osoba bardziej przenikliwa, posiadająca lepszą niż zwykły użytkownik znajomość przedmiotu. Nie jest to sam twórca, przeciętny odbiorca, ani znawca w określonej dziedzinie lecz osoba, którą można umieścić pomiędzy nimi. Tym samym można zaliczyć do nich osoby prowadzące i zajmujące się wyposażeniem restauracji oraz kawiarni. Dodatkowo, takim użytkownikiem może być również każda osoba, najczęściej kobieta, przywiązująca wagę do używanych w jej domu naczyń stołowych. Wobec przedłożonych dowodów, sąd uznał, że pozwana dowiodła nieważności spornego wzoru przedstawiając chińską dokumentację techniczną filiżanki i spodka oraz dowody z zeznania świadków.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 22 marca 2010 roku (XXII GWwp 8/09) z powództwa głównego m.in. oddalił powództwo, z kolei z powództwa wzajemnego stwierdził nieważność wzoru Wspólnoty.

Napisano czwartek, 12 lipiec 2018 17:35
Spór o łóżko

Powódka L. Ś. wystąpiła do Sądu Okręgowego w Warszawie z pozwem przeciwko S. G., w którym wniosła o nakazanie stronie pozwanej zaniechania naruszeń jej praw do wzoru wspólnotowego poprzez zakazanie wytwarzania, oferowania, reklamowania, wprowadzania do obrotu a także eksportu bądź używania produktu w postaci łóżka tapicerowanego, w którym ten wzór jest zawarty bądź zastosowany, a także składowania takiego produktu w tych celach. Ponadto, L. Ś. wniosła o nakazanie pozwanemu wydania powódce bezprawnie uzyskanych w wyniku jego działań korzyści w kwocie 1750 zł, polegających na używaniu zarejestrowanego na rzecz powódki wzoru wspólnotowego oraz zobowiązanie pozwanego do umieszczenia na jego koszt i na jego stronie internetowej w sposób widoczny bezpośrednio po otwarciu tej strony internetowej, w wymiarze co najmniej 1/3 tej strony, czytelnego ogłoszenia obejmującego treść sentencji wyroku, którym sąd rozstrzygnie niniejszą sprawę, w terminie tygodniowym licząc od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia oraz do utrzymywania tego ogłoszenia na stronie internetowej, nieprzerwanie przez okres trzech miesięcy. Powódka niezależnie od powyższego, w pozwie zawarła wniosek o zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia, na jego koszt, w gazecie o charakterze dziennika, poczytnej na terenie całego województwa, w wymiarze co najmniej ½ strony, czytelnego ogłoszenia, obejmującego treść sentencji wyroku i utrzymania go w siedmiu kolejnych numerach gazety.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że strony procesu w tej samej miejscowości prowadzą tożsamą działalność gospodarczą, tj. polegającą na produkcji i sprzedaży mebli, co jednoznacznie potwierdza, że konkurują ze sobą bezpośrednio o klientów. Ponadto, L. Ś. przysługuje prawo z rejestracji wzoru wspólnotowego, ukazującego tapicerowane łóżko, z prawem pierwszeństwa od 12 lutego 2013 roku, który został stworzony przez pracownika powódki. We wrześniu 2014 roku powódka dowiedziała się, że pozwany sprzedaje kopie jej łóżka sprzedaje na kilku placach targowych. Po sprawdzeniu przez L. Ś., tj. po dokonaniu zakupu spornego łóżka okazało się, że łóżka są identyczne.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że produkcję spornego łózka rozpoczął jesienią 2014 roku w oparciu o projekt autorstwa jednego z pracowników. Dotychczas wyprodukował 4 sztuki łóżka, z czego jedną zakupiła powódka, a 3 pozostałe pozostają w jego ofercie. Ponadto, zdaniem pozwanego, oferowane przez niego łóżka różnią się od wzoru powódki w wielu widocznych elementach, co z pewnością zauważy zorientowany użytkownik.

Sąd rozpoznając sprawę wskazał, że faktycznie powódce przysługuje prawo do wzoru wspólnotowego zarejestrowanego dla produktów w postaci łóżek, z prawem pierwszeństwa od 12 lutego 2013 roku. Kolejno, zdaniem sądu pozwany wyprodukował cztery egzemplarze spornych łóżek, z których sprzedał tylko jedno, za cenę 1500 zł. Odnosząc się zaś do istoty sprawy sąd wskazał, że porównując łóżka stron stwierdzić należy, iż całościowe wrażenie, jakie łóżko pozwanego wywołuje na zorientowanym użytkowniku, nie różni się od wrażenia jakie wywiera wspólnotowy wzór powódki. Sąd Okręgowy odnosząc się zaś do zorientowanego użytkownika wskazał, iż w tym wypadku będzie nim osoba, która nabywa tego rodzaju meble celem wyposażenia własnego mieszkania lub domu, jak również osoba, która zawodowo zajmuje się wystrojem wnętrz oraz osoby, które prowadzą sklepy meblowe. Zdaniem sądu takie osoby są świadome istnienia różnorodnych wzorów łóżek oraz tego, że swoboda projektowania w tym zakresie nie doznaje ograniczeń. Z uwagi zaś na przeznaczenie produktu jakim jest łóżko - zorientowani użytkownicy zwracają uwagę na cechy estetyczne i funkcjonalne łóżek. Tym samym, sąd zauważył, że na rynku oferowanych jest bardzo dużo łóżek o zróżnicowanym wyglądzie, z kolei łóżko pozwanego w kontekście łóżka powódki jest bardzo podobne, gdyż powiela wszystkie najbardziej charakterystyczne elementy łóżka L. Ś. Ogólny zarys bryły łóżka, ogólne elementy (rama, oparcie i zagłówki)i ich proporcje są identyczne. Mając to na względzie sąd uznał, że pozwany narusza prawo wyłączne powódki.

Następnie sąd odniósł się do sankcji, które mógł zastosować względem pozwanego. Odnośnie żądania podania orzeczenia do publicznej wiadomości sąd stwierdził, iż owy wniosek jest zasadny jedynie w części, tj. co do umieszczenia informacji o wyroku na stronie internetowej pozwanego. Powódka zaś nie wykazała aby zakres naruszeń pozwanego uzasadniał opublikowanie takiej informacji w prasie. Zdaniem sądu w takiej sytuacji publikacja wyroku na stronie internetowej pozwanego przez okres trzech miesięcy jest adekwatna do skali naruszeń. Kolejno, sąd wskazał, że na uwzględnienie zasługiwał także wniosek o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści w kwocie odpowiadającej wykazanemu przychodowi, uzyskanemu przez pozwanego z tytułu sprzedaży łóżka naruszającego prawa powódki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie, wyrokiem z dnia 15 maja 2015 roku (sygn. akt XXII GWwp 5/15) nakazał pozwanemu zaniechanie wytwarzania, oferowania, reklamowania, wprowadzania do obrotu, eksportu lub używania produktu w postaci łóżek, opisanych w pozwie, ponadto nakazał pozwanemu wydanie L. Ś. bezpodstawnie uzyskanych korzyści w wysokości 1500 zł oraz umieszczenie na jego stronie internetowej, wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej, na okres trzech miesięcy, w wymiarze co najmniej 1/3 strony, ogłoszenia ukazującego się bezpośrednio po otwarciu strony związanego bezpośrednio z wydanym wyrokiem. W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy powództwo oddalił i orzekł o kosztach procesu na rzecz powódki.

Napisano piątek, 22 czerwiec 2018 14:54
Nieudane zabezpieczenie

Polska spółka akcyjna, której przysługuje wzór wspólnotowy do profilu do drzwi przesuwnych o nazwie h. złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XXII Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczeń o: zaniechanie przez inną spółkę z o.o. naruszania praw przysługujących wnioskodawcy poprzez zakazanie obowiązanej oferowania, sprzedaży i wprowadzania do obrotu profili do drzwi przesuwnych występujących w ofercie handlowej obowiązanej pod nazwą “profil DELHI” oraz “profil DELHI 2”, jak również nakazanie obowiązanej wycofania z obrotu, na jej koszt wskazanych powyżej profili do drzwi. Spółka wskazała, że zabezpieczenie winno przybrać formę zakazania spółce z o.o. na czas trwania postępowania - oferowania, sprzedaży i wprowadzania do obrotu profili do drzwi przesuwnych występujących w ofercie handlowej obowiązanej pod nazwą “profil DELHI” oraz “profil DELHI 2” naśladujących profil do drzwi przesuwnych wnioskodawcy o nazwie h., jak również zajęcie na czas trwania postępowania wszystkich znajdujących się w siedzibie obowiązanej, w jej magazynach I placówkach oraz we wszystkich innych miejscach, które zostaną ustalone przez komornika w trakcie wykonywania postanowienia o zabezpieczeniu profili do drzwi wskazanych powyżej, a także urządzeń służących do ich produkcji.

Sąd rozpoznając sprawę stwierdził, że wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu profili do drzwi przesuwnych i systemów do szaf z drzwiami przesuwnymi, przy czym jednym z oferowanych produktów jest właśnie profil do drzwi przesuwnych, który jest przedmiotem zabezpieczenia. Ponadto, uprawnionej spółce przysługuje prawo ochronne na owy wspólnotowy wzór przemysłowy.

Kolejno sąd wskazał, że prawo z rejestracji wzoru zostało przez wnioskodawcę dostatecznie udokumentowane wydrukiem z internetowej bazy OHIM (aktualnie EUIPO), który zawierał przedstawiony graficznie profil do drzwi (ukazany w siedmiu rzutach obrazując cały produkt). Takie przedstawienie wzoru nie wywołuje jakichkolwiek wątpliwości co do samego przedmiotu, jak i jego rejestracji. Jednak idąc dalej, sąd wskazał, że wnioskodawca przysługującemu jej wzorowi przedstawił sporne produkty obowiązanej spółki, które z kolei zostały ukazane jedynie w przekroju poprzecznym na dwóch zrzutach z ekranu komputera. Niezależnie od tego, we wniosku, jak również w aktach sprawy brak było widoku spornych profili odpowiadających rzutom ukazanym w prawie z rejestracji wnioskodawcy. Ponadto, zdaniem sądu profil poprzeczny porównywanych profili nie jest identyczny, co wyklucza ich kopiowanie.

Tym samym, nie mając możliwości porównania zestawionych profili w każdym z rzutów sąd nie był w stanie stwierdzić, że na zorientowanym użytkowniku (w tym wypadku - monterze drzwi przesuwanych lub stolarzu) wspólnotowy wzór uprawnionej spółki i sporne wzory obowiązanej spółki wywołują tożsame ogólne wrażenie.

Na zakończenie, sąd dodał, że uprawniona spółka nie wyjaśniła także jaki jest zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzorów profili do drzwi, jak również nie wyjaśniła ich funkcji oraz ewentualnych ograniczeń występujących przy ich projektowaniu.

Tym samym, Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z dnia 9 lutego 2016 roku (XXII GWo 15/16) oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia.

Napisano piątek, 08 czerwiec 2018 10:25
Przegrany narożnik

Pozwem z 2013 roku powódka M.J. wystąpiła przeciwko przedsiębiorcy A.C. m.in. o zasądzenie od niego na jej rzecz kwoty 10.000 zł z odsetkami od daty wytoczenia powództwa, jak również o nakazanie zaniechania naruszania prawa ochronnego powódki na przysługujący jej wzór przemysłowy poprzez usunięcie oferty narożnika tapicerowanego R. z gazetki promocyjnej pozwanego oraz ze strony internetowej pozwanego.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2014 roku rozpoznający sprawę Sąd Okręgowy oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu.

Rozpoznając sprawę sąd wskazał, iż Urząd Patentowy RP w dniu 15 lutego 2013 roku udzielił powódce M.J. prawa z rejestracji wzoru przemysłowego ukazującego narożnik tapicerowany. Następnie, pismem z dnia 21 lutego 2013 roku powódka wezwała pozwanego do zaniechania dalszego naruszania autorskich praw majątkowych poprzez usunięcie oferty sprzedaży narożnika R. ze swojej strony internetowej oraz zapłatę kwoty 10.000 zł jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Pozwany, w odpowiedzi na pismo wskazał, że kierując się dobrymi obyczajami kupieckimi, wycofał powyższy narożnik z produkcji i z materiałów reklamowych. W kolejnych pismach powódka ponownie wezwała pozwanego do zaprzestania produkcji i sprzedaży spornego narożnika, z kolei pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko w sprawie. Sąd rozpoznając sprawę w I instancji wskazał, iż w okresie od stycznia 2013 roku do stycznia 2014 roku pozwany faktycznie był producentem spornego narożnika wskazywanego przez powódkę, co potwierdza załączony do pozwu załącznik. Ponadto, nie ulega wątpliwości, iż powódka jest uprawniona z tytułu przysługującego jej prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, poczynając od dnia 10 kwietnia 2012 roku. Niezależnie od tego, powódka do pozwu załączyła jedynie dokumentację zdjęciową narożnika pozwanego, który w jej opinii jest tożsamy z oferowanym przez nią produktem. Sąd stwierdził, iż w celu potwierdzenia takiego stanowiska - miarodajnym dowodem mogłaby być opinia biegłego, jednak powódka takiego wniosku nie złożyła ani w pozwie ani w toku sprawy, tym bardziej, że w odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował podobieństwo spornych wzorów. Tym samym sąd wydał wyrok w oparciu o fakt, że powódka udowodniła jedynie fakt przysługiwania jej prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, a nie również jego naruszenie przez pozwanego.

Powódka, nie zgadzając się z takim wyrokiem, zaskarżyła go do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zarzucając mu obrazę przepisów prawa procesowego (dowolna ocena dowodów) oraz prawa materialnego (art. 527 § 1. § 2 i § 3 KC poprzez niewłaściwą wykładnię). Z uwagi na postawione zarzuty, powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie pierwszym poprzez zasądzenie odszkodowania oraz w punkcie drugim poprzez obciążenie pozwanego kosztami procesu.

Sąd Apelacyjny, odnosząc się do pierwszego z zarzutów wskazał, iż postępowanie dowodowe obejmowało jedynie przeprowadzenie dowodów z dokumentów i ich ocenę, przy czym zgodnie z tym co stwierdził sąd I instancji, dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie miał dowód z opinii biegłego, którego powódka nie powołała. Sąd II instancji wskazał, iż w pełni akceptuje pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 23 października 2007 roku w sprawie II CSK 302/07 (LEX nr 318407), iż podobieństwo między spornymi wzorami przemysłowymi powinien oceniać specjalista, posiadający wiadomości wystarczające do fachowej analizy podobieństw i różnic. Ponadto, Sąd Najwyższy wskazał, że zorientowanym użytkownikiem w rozumieniu przepisów nie jest zatem zwykły, przeciętny użytkownik, toteż ustalenie w sprawie o naruszenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, jakie ogólne wrażenie na zorientowanym użytkowniku wywołuje porównanie wzoru zakwestionowanego z wzorem zarejestrowanym, wymaga z reguły wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 KPC. Nawet jeżeli chodzi o porównanie przedmiotów codziennego użytku, z których każdy korzysta, nie każdy jest zorientowanym użytkownikiem w rozumieniu art. 104 ust. 1 i art. 105 ust. 4 PWP, nie każdy bowiem, nawet stały użytkownik, ma wystarczające rozeznanie stanu wzornictwa przemysłowego, umożliwiające porównanie wzorów w zakresie niezbędnym dla oceny odmienności lub podobieństwa wzorów z punktu widzenia ochrony praw z rejestracji wzoru.

Tym samym, brak wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego spowodował, że sąd I instancji nie mógł samodzielnie ocenić, czy ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku sporny wzór przemysłowy narożnika wypoczynkowego pozwanego różni się od ogólnego wrażenia, jakie na takim użytkowniku wywołuje wzór przemysłowy zarejestrowany na rzecz powódki. Ponadto, sąd II instancji wskazał, iż możliwość przeprowadzenia dowodu niewskazanego przez strony nie jest obowiązkiem, lecz uprawnieniem sądu, z którego powinien on korzystać jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych, co zostało potwierdzone zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak również sądów powszechnych.

Odnosząc się zaś do drugiego zarzutu, sąd wskazał, że wskazany w apelacji przepis odnosi się do instytucji tzw. skargi pauliańskiej, która w niniejszej sprawie nie miała jakiegokolwiek zastosowania, wobec czego owy zarzut był całkowicie chybiony.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 września 2014 roku (V ACa 428/14) oddalił apelację powódki M.J.

Napisano poniedziałek, 04 czerwiec 2018 09:45
Sporne meble a zorientowany użytkownik

Cała sprawa zaczęła się, gdy spółka z o. o. pozwała spółdzielnie pracy o nakazanie i zapłatę. W pozwie powódka żądała m.in. nakazania pozwanej spółdzielni zaprzestania produkcji konkretnie oznaczonych mebli wprowadzonych do obrotu, wycofania ze sprzedaży wszystkich egzemplarzy mebli wprowadzonych do obrotu, zaprzestania produkcji i rozpowszechniania materiałów reklamowych zawierających ofertę sprzedaży przedmiotowych mebli, zniszczenia w obecności przedstawicieli powódki wszelkich materiałów reklamowych dotyczących mebli wprowadzonych do obrotu pod nazwa handlową. Ponadto, powódka żądała usunięcia ze strony internetowej pozwanej wszelkich informacji dotyczących mebli wprowadzanych do obrotu, jak również zamieszczenia na swój koszt ogłoszenia w dzienniku „Rzeczpospolita", w trzech kolejnych wydaniach tego dziennika stosownego ogłoszenia o bezprawnym kopiowaniu przedmiotowych mebli. Dodatkowo, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty stanowiącej zysk netto osiągnięty przez pozwaną wskutek sprzedaży tych mebli, który sprecyzowała na kwotę 250.000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o jego oddalenie w całości.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 10 września 2010 roku oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 28.845 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sąd wskazał, iż spór dotyczył przede wszystkim ustalenia, czy meble produkowane przez pozwaną naruszają prawa z rejestracji wzoru przemysłowego powódki. Faktem jest, że Urząd Patentowy RP udzielił powódce prawa z rejestracji wzoru przemysłowego na produkowany przez nią mebel - sofę. Kolejno powódka rozpowszechniła swoją ofertę i wystawiała swój mebel w sklepach i salonach. Mebel był oznaczony ceną i logo producenta. Niezależnie od powyższego, zdaniem sądu „kanapa produkowana przez pozwaną nie była ani wzorem identycznym z sofą powódki, ani wzorem do niej podobnym, i wywołałaby u zorientowanego użytkownika odmienne ogólne wrażenie, albowiem różnice we wzorach porównywanych mebli były istotne”. Tym samym, przysługujące powódce prawo z rejestracji wzoru przemysłowego nie dawało podstaw do dochodzenia roszczeń na podstawie art. 105 ust. 3 i ust. 4, art. 104, art. 108 ust. 1-3 PWP. Także podstawa prawna oparta na przepisach ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie dawała podstaw do wytoczenia powództwa, bowiem pomiędzy meblami stron istnieją różnice, które nie pozwalają na przyjęcie niewolniczego naśladownictwa, a tym samym nie wprowadzają klientów w błąd.

Z powyższym wyrokiem nie zgodziła się powódka, w konsekwencji czego wniosła apelację do sądu drugiej instancji zarzucając w/w wyrokowi naruszenie przepisów postępowania cywilnego, a także naruszenie art. 105 ust. 4 PWP i przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W rezultacie powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację, pozwana wniosła o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku odnosząc się do zarzutów procesowych związanych z postępowaniem dowodowym wskazał, iż apelująca w toku postępowania przez sądem pierwszej instancji nie złożyła zastrzeżenia do protokołu, w związku z czym zarzuty te pozostały nieuwzględnione. W kontekście zaś naruszenia prawa materialnego, sąd stwierdził, że "gdyby nawet przyjąć za skarżącą, że zielony kolor sofy nie jest istotnym w sprawie, bowiem nie tylko ten kolor był objęty rejestracją, to stwierdzić stanowczo należy, że istotnym w sprawie jest pojęcie „zorientowanego użytkownika", o którym mowa w art. 105 ust. 4 PWP. Pojęcie to w uzasadnieniu swojego orzeczenia wyjaśnił już Sąd I instancji". W kwestii owej definicji sąd drugiej instancji zgodził się z pierwotną definicją sądu okręgowego. Tym samym, zdaniem sądu apelacyjnego ustawowy „zorientowany użytkownik", w przeciwieństwie do „niezorientowanego użytkownika" zwraca uwagę nie tylko na kolor danego mebla, ale także na pozostałe wskazywane przez biegłego jako istotne cechy odróżniające sporne meble, tj. kształt nóżek oraz poduch. Także istotne znaczenie ma podkreślana przez pozwaną, różnica w jakości materiałów używanych do produkcji obu mebli. Wobec powyższego stwierdzić należało, że sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni w/w przepisu i pojęcia. Sąd wskazał, że w podobnym tonie należy odnieść się do zarzutu art. 13 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, bowiem pojęcie konsumenta jest zbieżne z pojęciem zorientowanego użytkownika. W odniesieniu do pozostałych zarzutów dotyczących ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji powódka nie wskazała na czym miałyby one polegać.

Wobec powyższego, zgadzając się z wyrokiem sądu pierwszej instancji, Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 roku (I ACa 488/11) oddalił apelację.

Napisano poniedziałek, 28 maj 2018 08:30
Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej (wzory wspólnotowe)
Analizując dotychczasowe orzecznictwo w zakresie wzorów przemysłowych próżno było szukać jednolitej interpretacji kwestii, która przesądza o tym, że dana cecha wzoru wynika wyłącznie z jego funkcji. O rozwiązanie owej kwestii interpretacyjnej pokusił się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-395/16 (wyrok z dnia 8 marca 2018 roku).

Sprawa dotyczyła sporu między spółką Doceram GmbH a spółką CeramTec GmbH w przedmiocie naruszenia praw do wzorów wspólnotowych obejmujących kołki centrujące. Spółka Doceram GmbH zajmuje się produkcją elementów z ceramiki technicznej, tj. spawalniczych kołków centrujących dla przemysłu motoryzacyjnego, maszyn włókienniczych i przemysłu maszynowego. Ponadto, spółka jest uprawnionym z licznych wzorów wspólnotowych zarejestrowanych dla kołków centrujących o trzech różnych kształtach geometrycznych (każdy z nich występuje w sześciu różnych rodzajach). Z kolei spółka CeramTec GmbH w ramach swojej działalności produkuje i wprowadza do obrotu kołki centrujące tożsame z tymi, które są chronione prawami ochronny na rzecz spółki Doceram GmbH.

Z uwagi na powyższy stan faktyczny, Doceram GmbH wniosła do sądu okręgowego w Düsseldorfie przeciwko CeramTec GmbH powództwo o zaprzestanie szkodliwych praktyk. W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła powództwo wzajemne o unieważnienie praw do spornych wzorów z uwagi na fakt, że cechy postaci rozpatrywanych produktów wynikają wyłącznie z ich funkcji technicznej.

Sąd po rozpoznaniu sprawy w I instancji oddalił powództwo spółki Doceram GmbH i unieważnił prawa do spornych praw ochronnych z uwagi na to, że te są wyłączone z ochrony w myśl art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.

Powódka nie zgadzając się z takim rozstrzygnięciem wniosła do wyższego sądu krajowego w Düsseldorfie apelację.

Sąd II instancji rozpoznając sprawę wskazał, iż sporne wzory wykazują cechy nowości i indywidualnego charakteru, a ponadto, że istnieją alternatywne wzory rozpatrywanych kołków centrujących, nie podlegające ochronie na mocy prawa wzorów wspólnotowych. Zdaniem sądu, w takim stanie rzeczy należy stwierdzić czy istnienie takich alternatywnych wzorów pozwala stwierdzić, że rozpatrywane cechy wspomnianych produktów nie są objęte art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, czy też należy rozpatrzyć także, czy funkcja techniczna jest jedynym czynnikiem decydującym o tych cechach.

Z uwagi na duże rozbieżności zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, wyższy sąd krajowy w Düsseldorfie postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości UE z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
1. Czy cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia [nr 6/2002], co powoduje wyłączenie spod ochrony, także wtedy, gdy dany kształt nie ma żadnego znaczenia dla projektu produktu, a jedynym czynnikiem decydującym o projekcie jest (techniczna) funkcjonalność?
2. W wypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: [z] jakiego punktu widzenia należy oceniać, czy poszczególne cechy postaci produktu zostały wybrane tylko ze względu na funkcjonalność[?] Czy w tym celu należy przyjąć optykę »obiektywnego obserwatora«, a jeżeli tak, to jak należy go zdefiniować?
Trybunał, rozstrzygając w/w kwestie wskazał, iż art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 ma na celu zapobieganie, by wstrzymywano innowacje technologiczne poprzez przyznawanie ochrony wzoru cechom wynikającym wyłącznie z ich funkcji technicznej. Ponadto, powyższy przepis wyłącza ochronę na mocy prawa wzorów wspólnotowych w odniesieniu do cech postaci produktu, gdy względy innego rodzaju niż konieczność spełniania przez wspomniany produkt jego funkcji technicznej, w szczególności względy związane z aspektem wizualnym, nie odgrywały żadnej roli w ramach wyboru wspomnianych cech, i to nawet jeśli istnieją inne wzory umożliwiające spełnienie tej samej funkcji.

W konsekwencji na pytanie pierwsze Trybunał Sprawiedliwości UE udzielił następującej odpowiedzi: art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 należy interpretować w ten sposób, że aby ocenić, czy cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej, należy ustalić, czy ta funkcja jest jedynym czynnikiem określającym te cechy, a istnienie alternatywnych wzorów nie jest rozstrzygające w tym względzie.

Odnosząc się zaś do drugiego pytania, Trybunał wskazał, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 należy interpretować w ten sposób, że aby określić, czy dane cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej w rozumieniu tego przepisu, sąd krajowy powinien uwzględnić wszystkie istotne obiektywne okoliczności każdego rozpatrywanego wypadku. W tym względzie nie należy opierać się na sposobie postrzegania przez „obiektywnego obserwatora”.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie, stwierdzić należy, że Trybunał Sprawiedliwości UE, odwołując się do celów rozporządzenia, wskazał, że istotnym jest badanie czynnika decydującego o danej cesze. Podkreślił przy tym, iż samo istnienie kształtów alternatywnych nie jest wystarczające, aby uprawnionemu podmiotowi przyznawać monopol wynikający z prawa ochronnego.
Napisano poniedziałek, 21 maj 2018 07:27
Sporne wzory obcasów (wzory wspólnotowe)

Pozwem z dnia 4 maja 2009 roku, w piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2010 roku oraz na rozprawie polska spółka z o. o. wniosła o nakazanie pozwanemu przedsiębiorcy S.G. zaniechania wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importu, eksportu, reklamy oraz składowania w celu oferowania wyrobów naśladujących produkty powoda według wzorów zarejestrowanych przez OHIM (obecnie EUIPO) (m.in. podsuwka i obcasy), zniszczenia na jego koszt, znajdujących się w jego siedzibie, magazynach oraz we wszystkich miejscach, które zostaną ustalone przez komornika w toku postępowania egzekucyjnego, wyrobów naśladujących produkty powoda oraz rozmontowania urządzeń kopiujących zewnętrzną postać tych produktów i zniszczenia form, jak również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda pewnej kwoty z ustawowymi odsetkami za czas od dnia 7 kwietnia 2009 roku i kosztów procesu. Podstawą pozwu były przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z 21 grudnia 2001 roku w sprawie wzorów wspólnotowych. W uzasadnieniu wskazano, iż powodowa spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży elementów do wytwarzania obuwia, w ramach której zostały zaprojektowane sporne wzory, a następnie wprowadzone do obrotu. Obcas i model podsuwki zostały publicznie ujawnione w lipcu i sierpniu 2008 roku. Zdaniem powoda, pozwany w ramach swojej działalności gospodarczej reklamuje i sprzedaje identyczne produkty, jak te oferowane przez powoda, co świadczy o ich skopiowaniu. Jako dowody zostały załączone dokumenty, w tym opinia prywatna, jak również zeznania świadków.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany zarzucił bezzasadność roszczeń spółki i nieprzydatność przedstawionych dowodów dla rozstrzygnięcia sporu. Ponadto, pozwany wskazał, iż roszczenia powstały przed dniem rejestracji spornych wzorów. Dodatkowo, pozwany zaprzeczył jakoby miał kopiować wzory powoda, gdyż od dwudziestu lat prowadzi działalność gospodarczą i to nie on, lecz powodowa spółka kopiuje jego wzory. Zdaniem przedsiębiorcy spór dotyczy standardowych i ogólnie dostępnych wzorów, przy czym sam pozwany stwierdził, że wzór podsuwki nabył od włoskiego producenta w październiku 2008 roku.

Sąd rozpoznając sprawę i powołując się na Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z 21 grudnia 2001 roku w sprawie wzorów wspólnotowych wskazał, iż pominąć należy wszystkie dowody i twierdzenia dotyczące podobieństwa spornych wzorów. Bez znaczenia pozostawały także okoliczności dotyczące autorstwa spornych wzorów i ich publicznego ujawnienia. Tym samym, z uwagi na fakt, że pozwany nie złożył pozwu wzajemnego o unieważnienie, sąd nie mógł rozstrzygać o braku nowości wzorów, w związku z czym zarzuty pozwanego co do braku nowości i indywidualnego charakteru nie mogły być przedmiotem rozważań sądu. Ma to istotne znaczenie o tyle, że pozwany składając odpowiedź na pozew był świadomy tego, że powód powoływał się na ochronę przysługujących mu praw z rejestracji oraz czyny nieuczciwej konkurencji.

Idąc dalej, sąd stwierdził, że powód dysponuje skutecznym prawem z rejestracji wzorów wspólnotowych, w związku z czym może skutecznie domagać się ochrony przed naruszeniami swych praw wyłącznych. Analizując sprawę sąd wskazał, że pozwany w rezultacie nie kwestionował podobieństwa wzorów i przeciwstawianych im swoich produktów, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadków. Taka okoliczność potwierdza, że pozwany nie podnosił aby jego produkty były odmienne od spornych wzorów powoda, co winno rzutować na ostateczne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się zaś do różnić pomiędzy spornymi wzorami i produktami pozwanego wskazać należało, że różnią się one w minimalnym stopniu, niedostrzegalnym dla zorientowanego użytkownika w zakresie linii poziomej obcasów. O ogólnym wrażeniu decydować zatem winny różnice w liniach pionowych, które z kolei w przypadku przeciwstawnych produktach są identyczne, nie do odróżnienia. Tym samym roszczenia powoda w głównej mierze okazały się zasadne.

Wobec powyższego, wyrokiem z dnia 21 czerwca 2010 roku (XXII GWwp 7/10) Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXII Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych nakazał pozwanemu zaniechania naruszania praw spółki poprzez zakazanie wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, reklamy oraz składowania w celu oferowania elementów obuwniczych (obcasów i podsuwek) naśladujących wzory wspólnotowe, jak również nakazał pozwanemu wycofanie z obrotu, znajdujących się w jego posiadaniu wyrobów naśladujących wzory wspólnotowe zarejestrowane na rzecz oraz zniszczenie form produkcyjnych używanych do wytwarzania elementów obuwniczych (obcasów i podsuwek) naśladujących wzory wspólnotowe powoda. W pozostałym zakresie, sąd oddalił powództwo i zniósł pomiędzy stronami koszty postępowania.

Napisano wtorek, 15 maj 2018 14:05

Subskrybuj to źródło RSS

Twój pomysł jest Twoją przyszłością

Your idea is your future

Dyrektywa w sprawie e-prywatności w Unii Europejskiej

Kancelaria Prawno-Patentowa

Aktualności